Maandag 11 november 2013

Om 8u start de grote dag. De leerkrachten halen mij op aan de tramhalte op Linkeroever. Daar kon ik kennismaken met Daisy en Emma, de Britse leerling en leerkracht van onze broederschool. Met z’n vijven, mevrouw Pallemans en meneer Leemans waren er ook bij, vertrokken we met de auto naar Ieper. In Ieper aangekomen was het even zoeken waar we precies moesten zijn. In het jeugdcentrum meldden we ons aan, en kregen we alle informatie die we nodig hadden voor die dag. Bonnetjes voor de lunch ’s middags, en voor een vieruurtje. Een genodigdenkaart voor de ceremonie onder de Menenpoort zat er ook bij. Daisy en ik kregen ook een badge om op te spelden. Deze badge toonde aan dat wij de leerlingen waren die de ‘Royals’ mochten ontmoeten. Na het aanmelden vertrokken we te voet naar het Flanders Fields Museum. Daar heb ik samen met mevrouw Pallemans een uurtje rondgewandeld. We hebben vooral de filmpjes gekeken die we vorige keer niet konden zien. Het blijft toch altijd even aangrijpend om terug te keren naar die tijd. In het museum liep ik constant rond met de gedachte: “Dit kan iemand die het niet heeft meegemaakt nooit vatten…”

Na het bezoek aan het museum kregen we, mevrouw Pallemans en ik, een rondleiding met gids door Ieper. Daisy en Emma kregen een rondleiding in het Engels. Ik ben toch veel dingen te weten gekomen over Ieper. Zo is er bijvoorbeeld tot op de dag van vandaag nog steeds een kleine Engelstalige gemeenschap aanwezig in Ieper. Het Engels kerkje dat we bezocht hadden was prachtig.

Toen was het tijd voor het middageten. We hebben samen met Daisy en Emma geluncht. We kregen allemaal lunchzakjes met daarin 2 sandwiches, een appel, een lekkere chocolademuffin en een blikje drank. Na het eten kwamen de zenuwen al een beetje naar omhoog. Het moment van de ontmoeting met Prins Philip en Prins Laurent was in aantocht. Daisy had ook wel wat zenuwen. Bij het naar buiten gaan werd er eerst een groepsfoto getrokken van alle studenten die aanwezig waren. Dit waren er meer dan ik dacht. Er waren zelfs kinderen van de lagere school bij. Dan gingen we allemaal samen te voet naar de Menenpoort. We liepen langs allemaal busjes van televisiezenders: VTM, VRT, BBC. De zenuwen begonnen hun werk goed te doen bij Daisy en mij. Bij de Menenpoort aangekomen werden leerling en leerkracht gesplitst. Ik stuurde nog gauw een sms’je naar familie en vriend dat het moment bijna daar was, en ze de opnameknop van de televisie klaar moesten houden. Dan ging mijn gsm uit. De Vlaamse leerling moest links staan en de Britse rechts. Zo kregen we dan alle instructies om de ceremonie vlot te laten verlopen. Het was nog een kwartiertje wachten. Tijdens het wachten zetten de Engelse en Vlaamse soldaten zich allemaal op de juiste plaats. Dit is altijd interessant om te zien, met hun bevelen op verschillende manieren. Bij het rondkijken onder de Menenpoort zag ik wel zeven camera’s. Daisy had ze ook gezien. Zoiets hadden we beiden nog nooit meegemaakt. 14u30, de ceremonie begon. Meneer Leemans had een ereplaatsje veroverd maar wij konden jammer genoeg niet heel veel zien, maar we hoorden wel veel... o.a. het Belgisch en Brits volkslied bij het aankomen van de Koninklijke Hoogheden en een Britse guard met een doedelzak. Er werd bij elke stap steeds verteld wat er gebeurde. Er zat in de hele ceremonie heel veel symboliek. Het was eigenlijk wel prachtig georganiseerd. Toen werden alle 70 begraafplaatsen opgesomd. Voor elke begraafplaats werd er een zandzak op de kar gelegd door een soldaat en twee begeleidende leerlingen. Dit mochten Daisy en ik ook doen. Op dat moment besef je nog maar eens wat zo een Wereldoorlog teweeg heeft gebracht. 70 begraafplaatsen. Zoveel doden. Daar wordt een mens stil van. Toen alle zakken weg waren, ging de ceremonie verder. De leerlingen die met de ‘Royals’ in contact mochten komen stonden terug vooraan. Toen werden we naar voor gehaald. Eerst de Britse leerlingen, en dan wij, beiden gegroepeerd van jong naar oud. Dit was heel spannend.

Zouden ze iets vragen, wat zouden ze dan vragen, wat zou ik kunnen antwoorden, …
Zoveel vragen die door mijn hoofd speelden. We kregen op voorhand gelukkig nog informatie over hoe we moesten omgaan met de koninklijke familie, over hoe we monseigneur tegen de prins moesten zeggen, en ook dat we zelf onze hand nooit mochten aanbieden. Eerst werden de Britse leerlingen begroet. Prins Philip heeft toch even met Daisy gepraat.  Als eerste kwam minister-president Peeters me een hand geven. Hij lachte vriendelijk terwijl hij ‘Proficiat’ zei. Daarna kwam prins Philip. Hij gaf me een hand, bekeek mijn badge en vroeg wat erop stond. Ik zei dat ik van Antwerpen kwam, in het Engels natuurlijk. Het was allemaal heel spannend. Ik had helemaal niet verwacht dat de Britse prins iets zou gaan vragen. Hij kwam erg sympathiek en geïnteresseerd over. Hij heeft tegen bijna iedereen iets gezegd. Toen kwam prins Laurent. Van hem kreeg ik een vriendelijke stevige handdruk. Ook best wel spannend. Het moment was goed verlopen. Na de ceremonie kwam Daisy naar me toe met haar verhaal, maar we werden onderbroken door ‘VTM Royalty’s’. “Bent u het meisje waarmee ze hebben gepraat?”, “Zouden we even een interview mogen doen daarover?”. Amai, wat een gevoel, het was nog maar pas gedaan, en de ook geschreven pers was daar al, helemaal onverwacht. Mijn eerste interview, zelfs op televisie. Ik was heel zenuwachtig, dat konden ze wel merken. Na dit interview kwamen we terug samen. Meneer Leemans had ondertussen een interview bij de BBC kunnen regelen. Zoveel dingen die opeens gebeurden zonder ik hier nog maar aan had gedacht. Het was wel moeilijker om mij in het Engels uit te drukken onder zenuwen, maar het ging best wel vlot. Dan hop naar het laatste interview. Ik begon het net pas allemaal te beseffen wat er gebeurd was, en het was al allemaal voorbij.  Wat een ervaring! Dit zal ik later aan mijn kleinkinderen vertellen totdat ze het beu zijn gehoord. Na al dit zijn we terug naar de zaal waar we hebben geluncht gegaan voor een vieruurtje en om na te babbelen over het moment. We kregen een kopje chocolademelk en er werden cake’jes rondgedeeld. Meneer Leemans liet ondertussen een deel van zijn mooie foto’s zien. Hij had telkens weer klaargespeeld om een (verboden) prachtige plaats te vinden om die foto’s te maken. Ik ben benieuwd naar het eindresultaat. Om half 5 was het tijd voor Daisy en Emma om te vertrekken. We gaven hen een Belgisch afscheid met drie kussen, en wisselden gegevens uit. Toen wandelden wij ook terug naar de auto om naar huis te gaan. Het was een dag om nooit te vergeten! Ik bedank hiervoor mevrouw Pallemans en meneer Leemans die mij hebben begeleid op deze mooie dag, mevrouw Wils, mijn klastitularis, en ook de directrice mevrouw Hardeman voor deze speciale kans die ik van hen heb gekregen.

Verslag Sarah Jacobs 7A